من همیشه فکر میکردم همینه. اون دنیا رو نمیدونم ولی بهشت و جهنم ما همینه. همین که با آگاهی بشینیم و زندگیمونو نگاه کنیم. تو یکی از کلاسهایی که میرفتم میگفتن که آتیش جهنم، همین آتیش حسرت است. فقط خدا کنه قسمتهای خوبشو بذارن چندبار ببینیم و قسمتهای بدشو با سرعت ۵۰x بزنن جلو.
که از اول بازی کنی یا از اول ببینیش ؟
از آخر بازی کنی
تازه اگه بخواد اکران عمومی بشه،
من یکی که ابروم رفته ست!!!
پس باید هیجانش زیاد باشه
نه بابا فیلم هندی که نی...
صد رحمت به هندی
اصلا سرگرم کننده نیست؛
مزخرفه
نه نمی خوام....من دوست دارم یه زندگی دیگه رو شروع کنم
نه این یکی رو دوباره ببینم..فکرکردن بهش هم آدمو عصبی میکنه
ولی فکر کنم همین باشه.گرفتاری شدیم
امیدوارم تنها تماشاچی اش خودمون باشیم!
کی حوصلش می کشه فیلم بدبختی یکی دیگرو ببینه
من همیشه فکر میکردم همینه. اون دنیا رو نمیدونم ولی بهشت و جهنم ما همینه. همین که با آگاهی بشینیم و زندگیمونو نگاه کنیم. تو یکی از کلاسهایی که میرفتم میگفتن که آتیش جهنم، همین آتیش حسرت است.
فقط خدا کنه قسمتهای خوبشو بذارن چندبار ببینیم و قسمتهای بدشو با سرعت ۵۰x بزنن جلو.
من که امیدی ندارم
شاید بهتر باشه! اینجوری میتونیم دوباره اشتباه نکنیم و افسوس نخوریم!
کدوم اشتباه!عمری جور اشتباه دیگرانو پس دادیم
تکرار واژه ی زجر آوریه...
تکرار زجری که کشیدیم ....
سلام اون دنیا کارگردان دیگری داره .... فیلم تازه ای تولید میشه و اگه شانس بیاریم نقش اول هم بهمون میدن .
ما که نداریم.شما رو نمی دونم
ار آخر ؟ هان ؟ چی میگی ؟
تصورش ضرر نداره
ای وای نه. دیگه حوصله اش رو ندارم من که
کی داره؟!
وبلاگ قبلی شما Unnamed بود ؟
نه
وای!!! ترسم داره!
در مورد پست بالاییت فکر میکنم گاهی اون جادویه تو نبودن بعضیها نهفته است!! باور کن...
آخ آخ اتفاقا چند روز پیش داشتم به همین فکر می کردم که بعضی نبودنا چقدر خوبه