آذر یعنی آتش، عنصری که گرمای زندگی را در وجود هستی و موجودات جاری می کند
و با نورش دل ها را روشنی می بخشد.
هر روز با طلوع خورشید که از جنس آتش و منشاء حیات است،
یاد می گیرم که چطور می شود زندگی ساز بود،
در خود سوخت و باز هم تابید!
تاریکی مطلق را به آرامی روشن کرد،
نلرزید و استوار بود، حتی در پشت ابر سیاه.
خستگی ناپذیر و مقاوم!
صبور و بخشنده!
و رفتن را هم از خورشید یاد می گیرم که چنان غروب می کند
که دلِ همه می گیرد ...
و لیاقت آن ها که قدر خورشید را نمی دانند، «شب» است!
واییی چقدر دلم برای این استیکرا تنگ شده بود 
ولی بازم جای شکرش باقیه موفق شدم ویادم اومد کلی به خودم امیدوارم شدم.
