جهان موازی

از تقویم کاغذی بدم میاد و به جز چک کردن روزهای تعطیل کار دیگه ای باهاش ندارم.

من تقویم خودم را دارم.تقویمی هوشمند که خودش آلارم می زنه و وقایع را یادم می اندازه.تو ذهنم گذاشتمش ولی به قلبم و حتی چشمهام هم اتصالاتی داره.رنگ و احساس روزها بعضی وقتا عوض می شه و همیشه تازگی خودش را داره.گذشته و حال و آینده نداره.همه در کنار هم نشستند و این منم که سفر می کنم از دیروز به امروز یا فردا.

دیروزی که هنوز در جریانه و هر وقت فرصت کنم پروازی می کنم و چند دقیقه ای یا چند ساعتی اونجا می مونم.

فردا را هم می بینم.فردای دیروز , فرای امروز و فردا, فردایی که دیروز و امروزش را هنوز ندیدم.

سه خط موازی که در بی نهایت من,به هم می رسند.

پ-ن:این پست را جدی نگیرید